یاد بگیریم که چگونه یاد بگیریم

چگونه در کمتر از ۸ ساعت یه مهارت رو یاد بگیریم ؟ 

فقط ۸ ساعت ؟؟ شدنیه یا داری شوخی می کنی ؟؟ حداقل ۱۰۰۰ ساعت برای یادگیری یه مهارت وقت نیازه !!!

با سلام و درود ، خب امروز ۲۴ آبان ماه که دارم این مطلب رو می نویسم، اول با این مطلب که نوشته دنی فورست هست روبرو شدم. مطلبی با عنوان «8 Timeless Skills to Learn Now in Under 8 Hours to Change your Life Forever» ، شروع کردم به خوندن که اولش یه کورس از کورسرا رو معرفی کرده بود «Learning How to Learn – یادبگیرید که چکونه یاد بگیرید »، از همینجا شروع شد :)) با کورسرا تا بحال کار نکرده بودم (البته قبلا ثبت نام کرده بودم داخلش ولی تا به حال داخل کورس هاش شرکت نکرده بودم) ، دیدم کورس رو اگر بدون گرفتن سرتیفیکیت بخوام ادامه بدم رایگانه و شروع کردم به دیدن اولین ویدیو، اولین ویدیو همانا و خوش آمدن بنده از این دوره همانا.

نمیدونم کی این مطلب رو به اشتراک خواهم گذاشت، ولی همین طور که دارم دوره رو میگذرونم و همچنین از دو سه تا منبع دیگه مطلب جمع می کنم و این مطلب رو پیش خواهم برد.

حداقل ۱۰۰۰۰ ساعت برای یادگیری یه مهارت وقت نیازه !!! این حرف اشتباههههه، بلکه ۱۰۰۰ ساعت تمرین سنجیده، مقدار زمانیست که برای نقش ایفاکننده ی اصلی در یک رشته شدیدا رقابتی شدن ، به آن نیاز است «کتاب Outliers: The Story of Success ، نوشته  Malcolm Gladwell ، یه بررسی از این کتاب رو میتونید اینجا مطالعه کنید»

یاد بگیریم که چگونه یاد بگیریم 🙂

منبع اصلی دوره کتاب با عنوان «A Mind for Numbers: How to Excel at Math and Science (Even If You Flunked Algebra)» و نوشته بارابارا اوکلی است،

خب بحث اصلی دوره این هست : دو نوع روش تفکر داریم

1. تفکر تمرکزی (Focused)
2. تفکر پراکنده (Defused)

تفکر تمرکزی روشیه که اکثرا باهاش آشنا هستند و با تمرکز روی یه بحث و دقیق شدن روی جزییات آن تعریف می شود و اما تفکر پراکنده با توجه به اسمش قصد تمرکز و دقیق شدن روی جزییات رو نداره و به صورت پراکنده به تفکر می پردازه و در انتها راه را برای یه تفکر متمرکز باز می کنه. تفکر پراکنده برای مباحث نو و جدیدی که هیچ اطلاعی در موردشون نداریم خیلی کارآمد هست و میتونید سریعتر وارد اون بحث بشیم و مسیر رو به مغزمان یاد دهیم تا در ادامه بتوانیم تفکر متمرکز نیز روی اون موضوع یا بحث داشته باشیم.

 مسئله مهم این هست که فراگیری یه چیز سخت، فرآیند طولانی و زمان بری هست.

تو یکی از ویدیو ها، باربارا دو مثال از یه هنرمند و یه دانشمند معروف میاره که من عین جملات مطرح شدش رو پایین نوشتم :

مصاحبه باربارا اوکلی با بنی لوییس

مثلا اگر تازه یادگیری زبان رو آغاز کرده باشید شاید بگویید باید صبر کنم تا بتوانم بگم «معذرت می‌خوام آقای محترم، می‌شه لطفا بگویید نزدیک‌ترین توالت کجاست؟» اما می‌تونم فقط بگم «دستشویی، کجاست؟» و مردم این را می‌فهمند. این جمله شکل کاملی ندارد، اما باید آموزنده‌ی مبتدی خوبی باشین. و آموزنده‌ی مبتندی خوب می‌دونه که اشتباه کردن، کم یا زیادش، لازم است تا منظورش را برساند.

مصاحبه باربارا اوکلی با دکتر رابرت بیلدر

این مصاحبه نیز از دیگر مصاحبه های اختیاری پایانی هفته اول دوره Learning to learn هست. من سعی میکنم یه خلاصه مفید از این مصاحبه رو به اشتراک بگذارم :

خب تو جایی از مصاحبه باربارا میگه که «گاهی ناراحتی را به دلیل این که پذیرشش لازم باشد، دوست دارم» دکتر رابرت در جواب میگه:

(بعضی) از افراد امکانش هست بگویند وقتی ناراحتی را تجربه میکنند که در واقع (نوعی) تغییر را تکمیل میکنند. 

پس،تا آن حدی که یک نفر میخواهد پیشرفت کند، تاحدی گرفتار ناراحتی شدن ضروری است. این طبیعت تغییر است، تغییر فیزیکی در مغز به مقداری کار نیاز دارد و آن کار، مقداری ناراحتی همراه دارد. 

حرف مربی شنایم به یادم آمد که همیشه میگفت، “نا برده رنج گنج میسر نمیشود.” بله،واقعا همین است و امکان دارد که این برای مغز درست باشد. 

مصاحبه باربارا با دافنه گری گرانت

دافنه گری گرانت در حرفه روزنامه بزرگ شده. خالق Publication Coach هست (به وب سایت و مخصوصا بخش قدرت نویسندگی سر بزنید (هر هفته مجله‌ای را با نام «پاور رایتینگ» منتشر می کند))

 

باربارا : تو چطور تفاوت بین حالت پراکنده و حالت متمرکز رو توضیح میدی؛ زمانی که داری فکر میکنی، و زمانی که میخوای بنویسی؟ 

دافنه : بله، این خیلی نکته‌ مهمیه، من به حالت پراکنده میگم:حالت خلاقیت و نویسندگی. 

و به حالت متمرکز میگم: مغز ویراستار. 

و یکی از بزرگترین اشتباهات افراد هنگام نویسندگی، اینه که سعی می‌کنن با ذهن ویراستار بنویسن. و مثالی که دوست دارم بزنم اینه که تصور کنین که این دو بخشِ متفاوت ذهنتون، دو آدم متفاوت هستن و بعد این‌ها رو سوار یک ماشین کنین. به نظرتون چی می‌شه؟ فقط یک نفر می‌تونه رانندگی کنه. پس اگر ذهن انتقادی یا متمرکزتون رانندگی کنه،ذهن پراکنده‌تون اون عقب خوابش میبره. و این برای کسی که می‌خواد بنویسه خوب نیست باید ذهن پراکنده‌تون فعال و بیدار باشه و زمان نویسندگی رانندگی با اون باشه. 

و یکی از تکنیک‌هایی که ازش استفاده می‌کنم، تا به دیگران کمک کنم از ذهن پراکنده‌شون استفاده کنن، نقشه‌برداری ذهنی هست.

خود دافنه میگه که نقشه برداری ذهنی با نقشه برداری مفهومی متفاوته و چیز زیادی در مورد نقشه برداری مفهمومی نیز نمیدونه.

نقشه برداری ذهنی (کلاسترینگ)

نقشه‌برداری ذهنی، که بهش خوشه‌بندی هم می‌گن و و بعضی‌ها ممکنه با اون اسم بشناسنش، اینطوریه که، یک تکه کاغذ برمی‌دارین و افقی نگهش میدارین. 

و این خیلی خیلی مهمه. افقی نگهداشتن کاغذ ضروریه. چون به نوعی باعث می‌شه که ذهنتون آزاد بشه. و با خودش بگه، اوه، می‌تونم در هر جهتی پیش برم. 

 

اگر این کاغذ رو به صورت عمودی نگهدارین، ذهنتون فکر می‌کنه که قراره یه فهرست، یا بدتر از اون، طرح کلی بنویسین. و من بطور خاص به دانشجوها توصیه می‌کنم که قبل از نوشتن، طرح کلی رو مشخص نکنین. و می‌دونم این خلاف چیزیه که معلم‌های انگلیسی سال دهم بهتون می‌گن که انجام بدین، اما اگر بهش فکر کنین متوجه می‌شین که ایجاد طرح کلی، ذهن متمرکزتون رو درگیر می‌کنه. و این بخشی از مغزه که در املا و گرامر و ترتیب الفبایی و انجام وظایف کاملاً مشخص، خوبه. اما زمانی که می‌خواین بنویسین، قراره که خلق کنین. باید به چیزهای زیادی فکر کنین. باید ارتباطات جدیدی بسازین. و اینجاست که نیاز دارین از ذهن پراکنده استفاده کنین. 

پس برای نقشه‌برداری ذهنی، کاغذ رو برمیدارین، افقی میگیریدش، و موضوع رو در مرکز صفحه می‌نویسین. بعد دورش دایره می‌کشین. و زمانی که اون دایره رو کشیدین، هر چیزی که به ذهنتون رسید رو می‌نویسین. 

چیزی که میخوام بگم و از نظر بعضی‌ها تهوع آوره اینه که، شبیه بالا آوردن روی کاغذه. پس خودتون رو نقد نکنین، به هیچ کدوم از این ایده‌ها شک نکنین، و فقط بنویسیدشون. 

من این نقشه‌برداری ذهنی رو چند سال پیش کشیدم، و برای تدریس نقشه‌برداری ذهنی ازش استفاده می‌کنم. و برای اولین روز مدرسه‌ انجامش دادم. منظورم این نیست که در روز اول مدرسه، نقشه‌برداری ذهنی کردم. بلکه درباره روز اول مدرسه، نقشه‌برداری ذهنی کردم. پس در مرکز کاغذ نوشتم، روز اول مدرسه و یکی از دلایلی که این موضوع رو انتخاب کردم این بود که، این روز مشخصا یکی از نقاط مهم زندگی هست. یکیش کلاس اول دبستانه، یکیش اول دبیرستان و یکیش دانشگاهه. و در هر کدوم از این مقاطع، یک روز اول مدرسه دارین. خب این‌ها رو نوشتم و می‌بینین که دور دایره، هاشورهای کوتاهی کشیدم به این خاطر این کارو کردم که وقتی به نقشه‌ی ذهنی نگاه می‌کنین بتونین راحت ببینیدش. و بعد، اگر نگاه کنین، می‌بینین که کنار دایره‌‌ی بالا سمت راست که توش نوشتم «کلاس اول»، نوشتم نیش زنبور. خب نیش زنبور چه ربطی به روز اول مدرسه داره؟ خب، زمانی که رفتم کلاس اول، روز اول مدرسه، توی حیاط کنار مادرم ایستاده بودم که یک زنبور لبم رو نیش زد. هیچ‌وقت اون لحظه رو فراموش نمی‌کنم. برای من روز اول مدرسه همیشه با خاطره‌ی نیش زنبور گره خورده، درست روی لبم. 

تنها چیزی که باید بنویسم دو کلمه است: نیش زنبور. و بعد همه‌چیز به یادم میاد. می‌تونم دقیقا محلی که اون لحظه توی حیاط ایستاده بودم رو تصور کنم. می‌تونم اون راهبه رو به یاد بیارم که اومد کنار من و گفت برای چی این همه شلوغش کردی، چون داشتم گریه می‌کردم. خب می‌دونین، تقریبا شبیه یه فیلمه که می‌تونم توی ذهنم اجراش کنم، و همش با دو کلمه. 

اکثرا وقتی از این موضوع حرف می‌زنم، ازم میپرسند که خب، نقشه‌برداری ذهنی می‌تونه برای داستان‌نویسی تخیلی و همین‌طور برای خاطره‌نویسی مفید باشه،اما برای نوشتن مطالب غیرداستانی چه فایده‌ای داره؟ و باید بگم که من هر روز از نقشه‌برداری ذهنی استفاده می‌کنم و تا به حال داستان تخیلی ننوشته‌امم.  هرگز. یعنی، کاملا برای نوشتن مطالب غیرداستانی ازش استفاده می‌کنم و میتونین، وقتی با کسی مصاحبه کردید و یادداشت برداشتید، یادداشت‌ها رو کناری بگذارید و و بر اساس هر چی که یادتون هست، نقشه‌برداری ذهنی رو انجام بدین. و جالب‌تر از همه اینکه، تضمین می‌کنم که ذهنتون به خاطر میاره.