با نام خدا وسلام، تالاب حوض سلطان، از کودکی که مسیر جاده قم به تهران رو با اتوبوس یا ماشین شخصی رَد می شدیم، یه محوطه سفید رنگی را نزدیکیای قم نشونم می دادند و میگفتند دریاچه نمک قم هست. تو یکی از کتاب های تاریخ تو دوران نوجوانی در مورد دریاچه نمک قم و انداختن جنازه و افزاد سیاسی زندانی در دوران پهلوی، توسط ساواک به دریاچه قم مطلبی بود.
خلاصه من تا همین اواخر فکر می کردم این دریاچه ی سفید رنگی که از سمت قم به تهران، بعد از گذشت حدود ۳۵ کیلومتر، سمت راست جاده نمایان میشد، همون دریاچه نمک قم هست. حدود ۲ سال پیش بود که فهمیدم که تا الان اشتباه فکر می کردم و دریاچه نمک قم درمرز بین استان های اصفهان، قم و سمنان قرار داره و از جاده تهران-قم اصلا قابل مشاهده نیست و این چیزی که ما تو جاده تهران-قم می بینیم، تالاب حوض سلطان نام دارد.
فاصله تالاب تا جاده حداقل ۵ کیلومتر هست، تو این سال ها هر موقع از جاده دیدمش سفید رنگ بوده، پارسال و مخصوصا امسال بود که دیدم تالاب پُر از آب شده 🙂 با تحقیقی که داشتم در ایام بارندگی مانند بهار تا اواخر اردیبهشت، معمولا یه درصد کمی از تالاب را آب می گرفته.
از مقدمه که بگذریم، امسال پس از خرید دوچرخه جدید توسط برادرم، تصمیم برای دوچرخه سواری به تالاب قوت گرفت و بالاخره ۵ شنبه ۴ اردیبهشت ۹۹ ساعت ۵:۳۰ صبح از تهران به سمت قم حرکت کردیم.
با پرس و جویی که داشتم، برای امنیت وسیله نقلیه، بهترین توفقگاه، مجتمع بین راهی ارشیا بود. تقریبا ساعت ۶:۲۰ رسیدیم به ارشیا و با پارک کردن ماشین و پیاده کرده دوچرخه ها ساعت ۶:۴۰ دقیقه شد. آفتاب طلوع کرده بود، منتهی خورشید پشت ابر بود. با دوچرخه ها حرکت کریدم و به سمت جنوب در حاشیه خاکی جاده حرکت کردیم، حدود ۲۰۰ متر بعد از مجتمع ارشیا، دو تا زیرگذر با فاصله ۳۰ متر از همدیگه هست، ارتفاع سقف اولی کوتاه تر ولی ارتفاع سقف دومی بلند تر و به راحتی میشه با دوچرخه از زیرش رد شد. به اون دست جاده که رسیدیم مجدد باید حدود ۱۵۰ متر به سمت شمال بریم و از مسیری که از مجتمع بین راهی ۷ آسمان شروع میشه، به سمت دریاچه بریم.
همون اوایل مسیر حدود سه چهارتا سگ غافلگیرمون کردند و یکم پارس کردن و یه مقدار ترس پاچه گیری رو تو دلمون انداختن، ولی بندگان خدا کاری نداشتن و حدود ۱۵ متری دنبالمون دویدن و بعدش آروم گرفتن.
مسیر کنار خط لوله انتقال گاز هست، مسیری خاکی، البته خاک سفت شده (بر اثر عبور وسایل نقلیه)، حدود ۵ کیلومتری کلا مسیر بیابونی هست تا به یک محوطه که شامل دو تا اتاق و یه حصار دورشون هست می رسید (تاسیسات انتقال گاز)، حدود ۲ کیلومتر بعد از این تاسیسات و باز هم در کنار خط انتقال گاز به باغ های بادام می رسید !! جالب اینجاست این باغ ها اصلا از جاده پیدا نیستند. چاقاله بادوم ها تازه در اومده بودن و هوا و محیط کاملا مطبوع بود (همچینان خورشید از پشت ابر گاهی در حد یکی دو دقیقه بیرون میومد و مجدد می رفت پشت ابر ها)، به دریاچه خیلی نزدیکتر شده بودیم، ولی مسیر دور دریاچه است و به سمت دریاچه نیست.
بعد از باغ های بادوم مجدد مسیر بیابونی میشه و به اولین تابلو «تالاب شکار ممنوع حوض سلطان می رسید» که یک مسیر کنارش داره به سمت دریاچه، منتتهی دور تابلو با اسپری رنگ نوشته بودن «از این مسیر نرید که گیر می کنید»، ما نیز ترجیه دادیم طبق نقشه و از همون مسیر کناری خط انتقال گاز بریم. حدود ۲۰ کیلومتر شد تا به تالاب رسیدیم.
تالب کاملا پر آب 🙂 فقط چند تا جزیره سفید رنگ در وسط اون مشخص بود. ما از مسیر معدن نمک دوستی به وسط دریاچه رفتیم ، مسیری حدود ۲ کیلومتر که از وسط تالاب می گذشت و به دو تا تپه نمکی بزرگ می رسید.
امکان رفتن با دوچرخه به روی تپه های نمکی نبود، ولی پیاده میشد رفت:
و اما مسیر برگشت، برای برگشت تصمیم گرفتیم که از کنار بزرگراه برگردیم، از دریاچه تا اتوبان حدود ۴ کیلومتر مسیر بود که تقریبا روبروی مجتمع بین راهی جدید و در حال ساخت مارال ستاره در میاد. مسیر برگشت از بزرگراه نیز ۲۰ کیلومتر شد و در مجموع کل مسیر ۴۳ کیلیومتر و حدود ۳ ساعت و نیم شد. مسیر برگشت دیگه خورشید پشت ابر نبود و یه مقدار آفتاب اذیت می کرد. فکر نکنم برای تابستون رفتن به حوض سلطان معقول باشه یا میشه گفت مسیر از سختی میانه به سختی دشوار تبدیل میشه:)
پایین فعالیتی که در استراوا ذخیره کردم رو می تونید ببینید (فقط حدود ۲ کیلومتری بعد از شروع اقدام به ذخیره فعالیت کردم):
پایین هم داخل سایت WikiLoc :
یه فیلم ۲ دقیقه ای از مسیر و دوچرخه سواری ساختم که برای مشاهده اش داخل یوتیوب میتونید از زیرببینید. همچنین داخل آپارات هم آپلود شد: